Het houdt niet op. Ook al zit ik niet meer in het medische wereldje, sommige dingen houden niet op. Vlak voor het einde van mijn cyclus begint hetzelfde, stomme riedeltje altijd weer opnieuw.
Elke keer. Elke keer trap ik er toch weer in. Ik voel het moment dat mijn nuchterheid naar de achtergrond lijkt te verdwijnen. De stem van rede hoor ik bijna niet meer. Overstemd door de gefluisterde, maar oh, zo luid klinkende beloften van hoop. Zoet als honing vullen ze mijn hart. Ze wikkelen zich om mij heen als een warme deken, verstrengelen mij als een woekerende plant.
‘Deze maand is het zover hoor! Voel je dat? Dat is een teken, je bent gewoon zwanger!’
Ik probeer de hoop te laten bestaan naast de nuchterheid maar als hormonen het overnemen, lukt dat niet meer. Het dringt zich naar voren en verandert rustig afwachten in een giftige cocktail van wanhopende hoop. Tot het moment dat mijn lichaam definitief laat weten dat het niet waar was. De warme deken verkilt en ik val weg uit de greep van hoop. Dan huil ik. Ook al geloof ik dat het goed komt, de teleurstelling doet nog steeds pijn.
Afwachting van iets dat nog komt is zoveel beter te dragen dan de gedachte dat wat je hoopt, is gekomen en dan toch niet waar blijkt te zijn.
Het zijn de hormonen, ik weet het. Maar verrek, wat zijn ze vervelend. Ze besluipen me, overvallen me, duwen me in het rond voordat ik begrijp wat er gebeurt.
De afgelopen tijd ging het super, waren ze ver op de achtergrond. Maar deze week en vooral vandaag zijn ze in mijn lijf een feestje aan het vieren. Een feestje waar ik niet voor uitgenodigd wilde worden maar uiteindelijk de host voor bleek te zijn.
Reactie plaatsen
Reacties