‘Waarom blijft het zo’n moeilijk onderwerp?’. Die vraag kreeg ik een tijdje geleden toen het ging over delen over een onvervulde kinderwens. Een goeie vraag, want ja, waaróm blijft het zo’n lastig onderwerp? Waarom praten we niet net zo makkelijk over het (nog) niet kunnen krijgen van kinderen als over het wel hebben van kinderen. In mijn idee zijn daar een aantal redenen voor.
Allereerst, het aspect van lijden. Ik schreef in een eerdere blog dat mensen moeite hebben met het lijden van een ander. Ziekte, scheiding, ongewenste kinderloosheid, dood, allemaal onderwerpen die veel mensen spannend vinden. Zeker als je zelf niet te maken hebt gehad met deze onderwerpen! We missen vaak de juiste woorden maar er wordt ook vaak (onbewust) geprobeerd het verdriet kleiner te maken. We vinden het lastig om ‘negatieve’ emoties, zoals boosheid of verdriet er gewoon te laten zijn. Het moet weg geveegd, klein gemaakt, opgelost, want stel je voor.. Stel je voor wat? Dat de ander gaat huilen? Dat na het gesprek het probleem niet is opgelost? Ja, stel je voor, wat dan? Dat is iets wat veel mensen (inclusief ik) moeten leren, het lijden te laten bestaan. Maar dat is wel een van de redenen waarom het lastig blijft. Vragen naar iemands kinderwens kan moeilijke gesprekken of lastige emoties aanboren, dus blijven we daar soms liever bij vandaan.
Daarnaast is het specifieke onderwerp ‘kinderwens’ ook lastig. Want hoe communiceer je daar nou goed over. Wensouders kennen allemaal de opmerking wel: ‘zo, wordt het nog geen tijd voor kinderen?!’. Een veel gehate opmerking waar ik ondertussen een pittige opmerking op terug plaats. Je hebt vaak 2 uitersten: degenen die ongevoelig en onnadenkend zulke vragen stellen of degene die bang zijn om ernaar te vragen omdat ze niet willen kwetsen. Dat maakt dat er veel eenzaamheid wordt ervaren onder wensouders. Want uiteindelijk willen we allemaal ons hart luchten, al is het dan voor ieder op een eigen manier. Het is gewoon niet een onderwerp dat je net zo makkelijk aansnijdt als je vakantieplannen. Het is een intiem iets waar je vaak alleen met echt goede vrienden of familie over praat.
Daarbij komt ook dat, als je er dan over praat, de meeste mensen zich geroepen voelen om ‘te helpen’. Dat komt eigenlijk ook weer neer op het eerste stukje: als mensen willen we oplossen. We worden soms gedreven door een kracht die bijna niet te weerstaan is, we móeten ons idee ergens over kwijt. ‘Heb je dit al geprobeerd? Mijn tante haar zus haar kapper heeft dit en dit gedaan en heeft nu 56 kinderen! Probeer het los te laten! Ga op vakantie! Waarom adopteer je niet gewoon?’ Ik kan nog wel even door gaan, ik ken ze allemaal. Als je advies wilt geven, vraag of de ander daar op zit te wachten. Ik kan je garanderen, 99% van de tijd wil de ander dat niet en vraagt diegene alleen om een luisterend oor. Wensouders zijn mensen die stuk voor stuk vechten voor hun wens en daarbij van alles proberen wat binnen hun normen en waarden past. Maar die goedbedoelde adviezen en lege woorden maken dat ik mij als wensouder heel erg ongehoord en alleen kan voelen. Ondertussen kan ik vrij goed aangeven dat ik het niet prettig vind maar in eerste instantie sloeg ik ervan dicht. Laat maar, ik praat wel niet meer.
Maar naast alles wat andere mensen wel of niet kunnen vragen of zeggen, wat het onderwerp lastig maakt, is er ook nog het stukje vanuit de wensouder zelf. Waarom kan ík het moeilijk vinden om erover te praten? Omdat de woorden soms missen. Ongewenste kinderloosheid heeft op elk onderdeel van je leven een impact. Élk onderdeel. Ik heb soms de woorden niet om uit te drukken wat dit met mij doet. Soms ben ik bang voor de emoties die er bij horen, soms denk ik dat het toch geen zin heeft om te praten. Soms ben ik boos en wil ik schreeuwen in plaats van praten. Soms kan ik alleen maar huilen. Soms is er niks aan de hand en hoef ik er niet over te praten. Mijn behoeftes kunnen per dag verschillen, mijn verdriet kan in een seconde getriggerd worden door iets wat ik zie of hoor. Die onvoorspelbaarheid is lastig om mee te dealen en ook dat maakt het lastig. Het is hard werken en dat harde werk moet ik zelf doen.
Maar toch pleit en hoop ik dat het onderwerp langzaam beter bespreekbaar wordt. Dat mensen gevoeliger zijn in hun vragen en opmerkingen. Door te delen over wat wel of niet prettig is, hoop ik inzicht en kennis te geven die blijvend kan helpen. Ik hoop dat wensouders durven te delen, want al is het een kwetsbaar onderwerp, het mag er zijn! Jouw kinderwens is valide, jouw emoties mogen hun ruimte innemen. Ze zijn waardevol. Net als jij…
Reactie plaatsen
Reacties