Ik moet je wat vertellen.. II

‘Ik moet je wat vertellen..’. De zin die ik als met een zesde zintuig van kilometers ver hoor aankomen. Ik heb er al eens een blog over geschreven een aantal jaren geleden. Dat ik het zo lastig vond om dit zin te horen en dat het elke keer een reminder was aan wat ik miste.

Vandaag wil ik er weer over schrijven. Over een besefmoment dat ik laatst had toen een lieve vriendin deelde dat ze zwanger was. Ze vond het spannend en moeilijk om te delen, gaf ze aan. En met die aankondiging raakte iets mijn hart. Iets maakte mij verdrietig. Niet eens zozeer het feit dat ze zwanger was, want zoals ik zei: mijn ‘preggo zintuig’ is eng goed dus het was geen verrassing. Ik besefte mij dat het mij raakte dat het zo lastig was geweest voor haar om het aan mij te vertellen. Ik realiseerde mij ineens dat zij niet de eerste was. Als ik nadenk, kan ik mij eigenlijk bijna geen aankondiging herinneren in de afgelopen 5 jaar die niet zo ging. Altijd dezelfde blik of dezelfde opmerkingen: ‘Ik vind het lastig om te zeggen..’, ‘Ik hoop dat het niet teveel pijn doet..’. Ik heb meer aankondigingen gehad waarbij verdrietige tranen werden gehuild, dan blije. Het voelt zo verkeerd, zo omgedraaid. Zo oneerlijk dat mensen van wie ik hou, zich slecht voelen als ze zoiets mooi mogen delen. Onvruchtbaarheid is een dief. Een dief van je hoop, van je onschuld maar ook van gedeelde vreugde. De gedeelde vreugde over het feit dat je zus of vriendin gezegend is met een zwangerschap. Als vriendin wil ik nieuw leven met je vieren. Wil ik juichen, blijde tranen, omhelzingen, babynamen verzinnen. Dat wat we vroeger deden voor het grote mensen leven zich ermee ging bemoeien.

Doet het dan geen pijn? Vaak wel. Worden er achteraf tranen gehuild in Jochems armen? Meestal wel. Maar ik huil niet om het feit dat JIJ zwanger bent. Ik huil om het wegblijven van de mijne. Dat onze levens zo verschillend lopen. Dat wij geen kindjes van dezelfde leeftijd zullen hebben. Dat we niet samen kunnen puffen en zuchten en lachen en genieten over en van het moeder zijn. Dat onze tienerdromen niet uitkomen. En ik begrijp het wel, uit liefde voor mij is het delen soms juist extra lastig. En ik waardeer het ook zo; de voorzichtigheid, de liefde, het medeleven. De gevoelige berichtjes, de ruimte die ik krijg, de tranen van meelevende liefde. Maar laat de onvruchtbaarheid, de gebrokenheid van het leven niet jouw vreugde roven. Ik spreek misschien niet voor iedereen, maar wel voor mijzelf: deel je zwangerschap met mij! Vertel dat je zwanger bent, hou het niet achter. Wees blij over deze nieuwe mijlpaal in je leven! Ik wil het ook vieren met jou. Als we samen kunnen huilen om mijn verdriet, kunnen we ook samen juichen over jouw geluk!